Maak je leven buitengewoon, pluk de dag. Mijn verslag van een filmgesprek bij het Instituut voor Psychosynthese.
We leven in een snelle, opwindende wereld, met een stroom van nieuwe boeken en films. Hoe bijzonder is het dan, dat pakweg twintig mensen een avond bijeenkomen om met elkaar beelden, ervaringen en gevoelens uit te wisselen over een film uit 1989: Dead Poets Society. Dat is overigens de titel van de film. Want de avond bij het Instituut voor Psychosynthese was verre van doods. Integendeel. De film is een intense oproep om jouw bijdrage aan de wereld te geven en daarmee niet tot morgen te wachten. Carpe Diem.
Het was een inspirerend en levendig psychosynthese gesprek met elkaar. Over scenes en situaties die herkenning oproepen over thema’s in je eigen leven, vroeger en nu. Over identificatie – of juist niet – met personages in de film. En over de herinnering aan de toekomst, aan wat jij voor je hebt gezien. Om zo samen door de filmbeelden heen naar je eigen leven te kijken heeft een dramatiserende werking. Dit schept afstand waardoor je het geheel beter kunt overzien en tegelijk neemt het je dichter en dieper erin mee. Dat laatste bleek ook uit de afsluiting waarbij ieder blijk gaf van de levende dichter in zichzelf. Een ‘living poets society’ die bereid en nodig is om de kloof tussen de behoeften van de innerlijke wereld en de eisen van de uiterlijke wereld te dichten.
Het volgende filmgesprek is op 25 mei 2023.